Dag 71,72,73,74,75: Ma dzantsoe

Het vliegtuig maakt vaart en dan opeens besef ik het: ik ga weg uit Nepal. Dat doet pijn.

Ik speel tafeltennis, koop kadootjes voor m’n gastgezin met Anita van het geldwisselkantoor, slenter rond in Bhaktapur, help mee in Swarga als de staf een teamuitje heeft, koop al m’n souvenirs bij de vrouw die altijd naar me glimlachte op weg naar school en Meena heet, eet een afscheidsmaal met de Nederlanders, heb met Sumi, Sulo, Suchi en Sundar nog een laatste uitje naar het grootste Shivabeeld van Nepal in Sanga, en bereid me voor op mijn vertrek. Een hoop laatste keren en ik neem van veel mensen afscheid. Ik vind er niks aan om weg te moeten en zeg dat ook maar eens tegen amaa.
‘Amaa! Parsie ma dzantsoe. Ma roentsoe!’ (moeders, overmorgen ga ik weg, ik moet huilen) Amaa glimlacht en zegt: ‘Na roenoes! Tapei paatsie ferie aunoes. Eh?’ (niet huilen, je komt later nog een keer, goed?) Dat vind ik lief maar ik blijf treurig om het feit dat ik alles en iedereen hier nu moet verlaten. Het uiteindelijke afscheid bij de Aalubanjars begint met buikpijn, een powercut en een huilende Anouska maar eindigt met zeer blije gezichten van de hele familie (Sunita en Raje zijn ook gekomen voor het festival van morgen) als ik m’n kadoos aan hun geef en de boodschap dat ik altijd welkom ben en echt een lid van het gezin ben geworden. Amaa noemt me de nieuwe jongste zoon en al die mooie warme woorden zorgen toch nog voor wat slaap in mijn laatste nacht hier.

Inmiddels ben ik twee dagen thuis in Oudehaske en het acclimatiseren gaat best goed. Ik weet nu dat ik niet alleen weg uit Nepal ben gegaan maar ook terug naar hier en vooral de mensen van hier en dat doet me heel goed. Langzaam nemen de plannen voor dit jaar vorm aan in mijn hoofd en krijg ik daar weer zin in. Mijn hoofd wil overigens nog wel eens onbewust een Nepalees woordje vormen als de situatie zich daarvoor leent en verder mis ik zeker de mensen van daar en het leven wat ik daar had. Eigenlijk vind ik het maar gek dat ik zo tevreden met m’n leven daar was, terwijl ik de behoeftes die ik hier voel daar helemaal niet kon vervullen. Goed om eens over na te denken, maar in elk geval heb ik het in Nepal super naar m’n zin gehad.
Wat ik ook erg leuk vond waren al de reacties op de site en daar wil ik iedereen heel graag voor bedanken. Superleuk om te zien wat voor moois, grappigs of hartverwarmends iedereen er weer op had gezet en vele internetcafébezoekers hebben van mijn gelach om die reacties kunnen meegenieten. Mijn reis naar Nepal is nu voorbij. Wat een tijd, ik hoop nog lang van al m’n ervaringen en indrukken te kunnen nagenieten. Want wat een tijd was het zeg. Een toptijd.