Dag 13-18: Jaipur, Bharatpur, Agra
Door: Jelmer
Blijf op de hoogte en volg Jelmer
19 September 2013 | India, Agra
De Taj Mahal. Nog voor zonsopkomst staan we voor de Oostpoort. In het donker wachten we gespannen af. Nog even en we zien haar. De Taj Mahal.
In Pushkar beklimmen we de Saraswatiberg in de koele vroegte. Ook Peter, onze Australische goedzak die altijd filmend achteraan loopt, met zijn ijzeren wil en hart van goud. Het uitzicht is prachtig, de verkoeling die Jane, Lin en ik ‘s middags in het paleisachtige zwembad vinden heerlijk. ‘s Avonds eten we bij locals, wat wil zeggen dat wij eten en zij bedienen. In elk geval zien we hoe ze in hun keukentje het heerlijkste eten bereiden.
Nerveus zet de Indier de hekjes op de goede plaats. De Oostpoort is open, maar we mogen nog niet naar binnen. Zijn zoon van tien helpt: ‘Wait here. First securitycheck.’
In Jaipur zien we een drukke, hectische stad vol smog. Jane en ik verdwalen in Old City en lachen hard als we dwars tegen het verkeer rijdend op een Cycle rickshaw zitten. We betalen de 100-jarige fietser vijfmaal te veel. ‘s Avonds kijken we een mierzoete Bollywoodfilm met joelende Indiers in de bioscoop. Na een volgende dag vol forten en paleizen eten we bij Monty thuis. Deze superenthousiaste, geinteresseerde en zeer kundige gids heeft onze trip van onschatbare meerwaarde voorzien.
Ik ben door de hekjes. Als eerste. Tegelijk met de Oostpoort zijn ook de Zuid- en Westpoort open gegaan. Ik maak haast. 'Hurry, hurry!' De tienjarige jongen rent voor me uit. ’This way, youll be first!’ Ik ren.
In Bharatpur bekijken we vogels. We zwemmen. Ik ben een dag ziek, moet al dat Indische eten even laten staan, daarna weer beter. We trekken door naar Agra. Naar de Taj.
Ik sla de hoek om. En slaak een zucht. De magische schoonheid brengt mijn tred tot een abrupte stop. Wat mooi! Het witte marmer is miraculeus. De grote koepels majestueus. En de leegheid van de tuinen, de vijvers… er is niemand! 'Hurry up, they are coming! Come here, make great shot!' De Indische jongen maakt me wakker. Ik loop naar hem toe en maak foto’s. De rest van de groep sluit aan en verbaast zich ook. De jongen leidt me naar de mooiste plekken voor de beste shots. Als in een spel schieten we plaatjes totdat de overige toeristen er zijn. Ik dank hem en geef wat roepies. Berg m’n camera op. En blijf me verwonderen. Een graftombe van keizer Shah Jahan voor zijn vrouw Mumtaz Mahal, die stierf in haar 14e kraambed. Van binnen somber en bedompt. Van buiten oogverblindend schitterend. De Taj Mahal. Met recht een wereldwonder.
In Pushkar beklimmen we de Saraswatiberg in de koele vroegte. Ook Peter, onze Australische goedzak die altijd filmend achteraan loopt, met zijn ijzeren wil en hart van goud. Het uitzicht is prachtig, de verkoeling die Jane, Lin en ik ‘s middags in het paleisachtige zwembad vinden heerlijk. ‘s Avonds eten we bij locals, wat wil zeggen dat wij eten en zij bedienen. In elk geval zien we hoe ze in hun keukentje het heerlijkste eten bereiden.
Nerveus zet de Indier de hekjes op de goede plaats. De Oostpoort is open, maar we mogen nog niet naar binnen. Zijn zoon van tien helpt: ‘Wait here. First securitycheck.’
In Jaipur zien we een drukke, hectische stad vol smog. Jane en ik verdwalen in Old City en lachen hard als we dwars tegen het verkeer rijdend op een Cycle rickshaw zitten. We betalen de 100-jarige fietser vijfmaal te veel. ‘s Avonds kijken we een mierzoete Bollywoodfilm met joelende Indiers in de bioscoop. Na een volgende dag vol forten en paleizen eten we bij Monty thuis. Deze superenthousiaste, geinteresseerde en zeer kundige gids heeft onze trip van onschatbare meerwaarde voorzien.
Ik ben door de hekjes. Als eerste. Tegelijk met de Oostpoort zijn ook de Zuid- en Westpoort open gegaan. Ik maak haast. 'Hurry, hurry!' De tienjarige jongen rent voor me uit. ’This way, youll be first!’ Ik ren.
In Bharatpur bekijken we vogels. We zwemmen. Ik ben een dag ziek, moet al dat Indische eten even laten staan, daarna weer beter. We trekken door naar Agra. Naar de Taj.
Ik sla de hoek om. En slaak een zucht. De magische schoonheid brengt mijn tred tot een abrupte stop. Wat mooi! Het witte marmer is miraculeus. De grote koepels majestueus. En de leegheid van de tuinen, de vijvers… er is niemand! 'Hurry up, they are coming! Come here, make great shot!' De Indische jongen maakt me wakker. Ik loop naar hem toe en maak foto’s. De rest van de groep sluit aan en verbaast zich ook. De jongen leidt me naar de mooiste plekken voor de beste shots. Als in een spel schieten we plaatjes totdat de overige toeristen er zijn. Ik dank hem en geef wat roepies. Berg m’n camera op. En blijf me verwonderen. Een graftombe van keizer Shah Jahan voor zijn vrouw Mumtaz Mahal, die stierf in haar 14e kraambed. Van binnen somber en bedompt. Van buiten oogverblindend schitterend. De Taj Mahal. Met recht een wereldwonder.
-
19 September 2013 - 16:27
Alex:
Wauw.
Wat een geluk voor ons dat jij zo mooi kan beschrijven wat je ziet.
Het klinkt magisch mooi. Alles.
Heel erg benieuwd naar de foto's!
Fijne reis morgen en geniet van het wederzien met je familie in Nepal!
Kus! -
21 September 2013 - 10:30
Charlotte Vh:
Lieve Jelmer, al lezende beeld ik me helemaal in hoe het zou zijn, wat schrijf je mooi! X -
22 September 2013 - 11:49
Mem:
Lieve Jelmer!
Wat heb je het weer prachtig beschreven!!
Een hele fijne tijd in Nepal!
Veel liefs van mem! xxx
-
24 September 2013 - 11:47
Jittyvanderwal:
Lieve Jelmer
Elke keer als ik jou mooie stukjes lees is het alsof ik een stukje met je mee reis! Wat vertel je het prachtig. Nu ben je op je laatste adres van deze reis en ik hoop en wens dat het weerzien fijn is!
Hier is alles goed, nog veel genieten daar en alvast een goede reis huiswaarts, Leafs tante J.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
