Dag 19-26: Varanasi en Bhaktapur

‘Abaa!’ Na een korte vlucht met precies vijftien passagiers in de grote Boeing speur ik de rij mensen af op het vliegveld van Kathmandu. Plots zien mijn ogen het stralende gezicht van mijn Nepalese vader en vormt mijn mond het bijbehorende woord. Pas dan zie ik het levensgrote bord met mijn naam erop dat hij vasthoudt en lach. Abaa en oudste broer Raju zijn gekomen om mij op te halen. Op naar een mooie week Bhaktapur.

Varanasi is een merkwaardige stad. Na een nachttreinreis waarin we allemaal slapen als babies komen we in de ochtendhitte aan op het station. De tuktukdrivers tonen ons dat het verkeer hier echt geen regels heeft: alles rijdt op de verkeerde baan, heilige koeien zijn hier nog stoicijnzer, lijnen op de weg zijn puur voor de sier. We hebben geluk want de straten stonden vorige week nog 20 meter van de oevers af onder water. Nu rest een modderige waterrand en een paar half onder gelopen tempels en winkeltjes en kunnen we dus weer de rivier op. De kaarsjes die we in het avonddonker op de heilige Ganges loslaten geven de boottocht iets magisch en we doen 101 wensen. Op de traptreden zien we die avond en de volgende ochtend vele toegeweide Hindoes bidden, zingen en baden. Veel brandende lichamen zien we niet, hoewel in dit heiligste Hindoeheiligdom op aarde de laatste 3000 jaar altijd wel een lijk heeft gebrand. Gek is dat tien meter van het water af Varanasi een gewone drukke Indische stad is die niets van dit heiligs uitstraalt. Mijn laatste avond klinkt zelfs op straat voor het hotel knalluide westerse housemuziek in Hinditaal en gaat de plaatselijke jeugd uit z’n dak. Hoewel alcohol en andere drugs (en ook vlees) hier verboden zijn lijken deze jongens duidelijk onder de invloed. ‘s Ochtends zie ik dan wel weer midden op straat een in doeken gewikkeld lichaam met veel mensen en drukte eromheen. Varanasi. Een merkwaardige stad.

Na anderhalve dag zit ik weer in het vertrouwde ritme van Nepal. Opstaan, thee, beneden wassen, boven ontbijten met dal bhaat. Ik werk nu niet dus niet de halve maar de hele dag is een verrassing wat komen gaat. Ik bezocht al mijn oude Shree Bharatischool. Veel kinderen kende ik nog van naam en toenaam. Sommige kinderen kenden mij ook nog goed, hoewel anderen mij helemaal niet meer kenden. Door verhuizing naar het platteland waren ook veel kinderen van school, zodat de klassen erg veranderd waren. De leraren waren nog precies hetzelfde: de meeste lokalen waren leeg dan wel chaotisch door roepende kinderen die geslagen werden. Het was leuk en goed hier weer te zijn. Veel verbetering was er uiteraard niet.
Verder is het vooral heel gezellig weer te zijn bij Sumi, Sundar, amaa, abaa en Raju. De twee dochters van Raju wonen nu ook thuis en de 10-jarige Roshani en de 8-jarige Rhosna zorgen voor veel gelach en plezier in huis. We wandelen wat door Bhaktapur. Eten samen. Zoeken Sumi’s vriendin Sulo op. Praten veel. Bezoeken Swarga 1 en 2, de kindertehuizen voor mentaal dan wel fysiek gehandicapte kinderen. En het is gezellig. Nog drie dagen genieten. Dan naar huis.