Dag 20, 21 en 22: Safari

Safari. Het is zondag, half 7 in de ochtend, en ik en de andere obroni's gaan met onze gids te voet op safari. Gister zijn we om 6 uur 's avonds aangekomen in Mole National Park. De busrit over de aardenrode hobbelweg van Tamale naar Mole was comfortabel te noemen, mits je ervan houdt 5 uur lang continu in een onregelmatig ritme heen en weer geschud te worden, met pal naast je de andere passagiers en vele bagage die even hard heen en weer worden geschud . Maar we zijn er. We hebben goed geslapen, ikzelf op een kamer met de Duitse Nina en de Oostenrijkse Clara. En we zijn op safari. We lopen in colonne achter de gids de bush door. Nemen een paar bochten. En zien opeens een olifant. Wow! In het regenseizoen lopen die meestal in het deel van het park rond waar je als bezoeker niet komt. Maar deze olifant is hier aan het dineren. Met veel geweld rukt hij de bomen uit de grond en stopt de wortels in zijn bek. De fotograferende obroni's 10 meter verderop negeert hij superieur. Hij is duidelijk de baas. Verderop zien we green monkeys, kobs (soort antilopes), warthogs (Pumbaa uit de Lion King), bavianen en bushbocks (soort hert met rechte hoorns). Het is supercool om door het grasland te lopen en opeens een wild dier voorbij te zien schieten. En te fotograferen natuurlijk. We zijn wel obroni's.

Na het ontbijt met de andere gasten die we hier ontmoet hebben en die uit Duitsland, Engeland, Oostenrijk en Amerika komen, bel ik Thomas op. Hem heb ik gister in de hobbelbus ontmoet. Hij studeert voor ranger, is het weekend in Mole om zijn nieuwe studentenkamer in te richten, en wil me de oudste moskee van Ghana in het nabijgelegen dorpje Larabanga laten zien. We gaan op de motor. Het ritje heen en terug is eigenlijk leuker dan de verweerde moskee zelf, dat trouwens na zo'n 700 jaar nog steeds in gebruik is. Mijn eerste keer op een motor, zonder helm, op sandalen, in de regen, over een aarden weg vol kuilen en bulten. Superstoer, natuurlijk.

's Middags gaan we nog een keer op safari, nu per jeep. We zien weer veel dieren, vooral aapjes, en nu 2 olifanten. Misschien wel dezelfde die ik pas daarvoor tegenkwam, midden in het park, tussen de huisjes. Nietsvermoedend liep ik naar het Information Centre toen ik 15 meter verderop opeens twee olifanten op me af zag komen. Rustig blijven, zei de gids vanochtend. En minimaal 15 meter afstand houden. Is dit 15 meter? Ze lopen mijn kant op. Dus ik moet verder lopen denk ik? Ik doe het, en doe net of ik rustig ben. Neem wat foto's. En ik lach, safari voor de deur, je hoeft er geen stap voor te zetten. Ik heb trouwens nog een smsje van Serah gehad. Dat ik mijn geld ben vergeten, dat ze op me zal wachten om het terug te geven. Dat had ik met opzet achter gelaten. Maar ze wil er niks van weten, ze gaat het echt niet houden, ze koopt er wel m'n kaartje naar Kumasi van. Ik lach nog maar eens. Had ik al gezegd dat het ongekend mooi was? Want dat is het. Ongekend mooi.

De volgende dag vertrekt de bus naar Tamale om 4 uur 's ochtends. Ik slaap op de hobbelweg, het went al. Serah zal me ophalen, omdat de bus naar Kumasi om 7 uur 's ochtends en 6 uur 's avonds gaat. Om 9 uur aangekomen in Tamale blijkt daar toch de bus naar Kumasi op het punt van vertrek te staan. 2 uur vertraging. De anderen stappen in, maar Serah is er nog niet, dus ik wacht op haar. De obroni's snappen er weinig van en als zij wegrijden komt Serah aan. Met een buskaartje, voor de bus van 6 uur. Heeft ze al gekocht. Nadat we Nina en Clara bij het internetcafe hebben afgezet, brengen Serah en ik samen de dag door. Bureau naar timmerman, ontbijt op schoolcampus, naar school om klasgenootjes te begroeten, uitslag praktijkopdracht van school bekijken (A+). Lunchen, in stad rondhangen, bureau ophalen, in nieuwe studentenkamer neerzetten. Sommige van haar boeken zijn hetzelfde als die van mij. Om 6 uur zetten Serah en Jeff me op de bus naar Kumasi. Ik bedank Serah nog maar eens duizend keer en in de regen nemen we afscheid. De bus vertrekt om kwart voor 7, hij lekt dus ik moet verhuizen naar een plek zonder beenruimte, de band klapt dus we hebben 2 uur vertraging. En ik lach. Om 2 uur 's nachts kom ik aan ik Kumasi, half 3 lig ik onder mijn klamboe die scheef hangt omdat het haakje afbrak. En ik lach. Wat een reis. Wat een weekend. Wat mooi. Wat ongekend mooi.