Dag 34 en 35: Voorbij
Door: Jelmer
Blijf op de hoogte en volg Jelmer
18 Oktober 2010 | Nederland, Oldehaske
Ik ben weer thuis. Ik zit op m’n bed, ik drink yoghidrink, ik hoor de kachel snorren. Vreemd. Volgens mij zat ik gister nog in een zonovergoten restaurant aan het strand onder de palmbomen ananassap te drinken. Maar het zal toch wel zo zijn, ik heb heit en mem namelijk al gezien en zit te bibberen van de kou. Het is alleen wat onwerkelijk. Zaterdag en zelfs gisteren zat ik er nog middenin.
De kist staat in het midden. Eromheen een lege vlakte van een half voetbalveld, met aan de 4 zijdes de rode stoeltjes als ware het tribunes met publiek. Daar zitten de honderden gasten, opgesteld in teams met hun eigen kleur en kleding: Team Zwartwit, Groenwit Vooruit, VV Uniform en de kampioenen van vorig seizoen met hun medailles om. Trots verdedig ik FC Obroni, 1 man sterk. Father Anthony en Father Osei Yaw zitten bij de priesters in het paars. Met verbazing woon ik deze begrafenis bij. Het verwachte verdriet waar ik niet erg naar uitgekeken had is nauwelijks zichtbaar, er wordt zelfs gelachen als de mannen in uniform voor de zoveelste keer precies tegelijk allemaal de andere kant opdraaien. De toespraken zijn mooi, uitgebreid, persoonlijk. De rituelen rooms, de muziek Afrikaans, de duur Ghanees lang. Maar het is interessant om te zien. Al is het verdriet van de weduwe die haar tribute doet aan haar Johnny eventjes goed te voelen. Om een uur of 12 zijn we klaar. Iedereen begint druk te kletsen, wij hevelen de bagage over in de superluxe Nissan van Father Osei Yaw. Half 2 weet hij daadwerkelijk het gaspedaal te vinden en gaan we op weg naar Accra. Vele bochten, kuilen, hellingen, acceleraties, deceleraties, en massa’s kille luchtstromen van de onnatuurlijke airconditioning later komen we niet al te fris in de hoofdstad aan. Ik word op de taxi gezet en stap dan midden in deze vreemde grote stad uit. In Mole heb ik namelijk Jude ontmoet, hij woont in Accra, en vindt het goed als ik vannacht bij hem kom logeren. Al snel vindt hij me op de donkere parkeerplek, geleidt me naar het appartement, en nodigt me uit voor het diner samen met de Portugese Patricia en de Hollandse Krista. Het is gezellig, we kletsen nog wat, en ik val op de bank in slaap.
De volgende dag gaan Krista en ik na het wentelteefjesontbijt de stad in. Het vliegtuig gaat pas om 21.05u dus wil Krista me wel de visserswijk laten zien. Het strand is mooi, de bootjes leuk, de mensen helaas opdringerig: ook hier zijn ze toeristen gewend. Het restaurant onder de palmen is wel erg fraai, en het is moeilijk voor te stellen dat ik straks thuis in de herfst zal zijn. Terug in het appartement gaan Jude en ik in een hotel vlakbij nog even voetbal kijken, voordat ik hen voor de hartelijke gastvrijheid bedank en per taxi vertrek naar Kotoka Airport. In het vliegtuig vind ik het nog steeds gek dat mijn reis echt is afgelopen. Tot de laatste seconden zat ik er nog helemaal in.
Inmiddels weet ik dat mijn avontuur in Ghana echt voorbij is. Veilig en wel ben ik weer thuis bij heit en mem. Straks met Sanne naar Daniël, Marieta en Jorijn om mijn nieuwe nichtje te bewonderen, echt zin in. Voor de rest schippert mijn hoofd tussen het Ghanese relaxte en gewoon zien wat de dag brengt, en het drukke Hollandse en alle dingen die op me wachten helder in te gaan plannen. Hoe ik de komende week aan zal gaan pakken weet ik niet. Wanneer al mijn talloze ervaringen in Ghana zullen bezinken weet ik ook niet, en wat dat verder zal gaan betekenen evenmin. Wat ik wel weet is dat deze reis een geweldige ervaring is geweest, een unieke trip vol bijzondere mensen en vol bijzondere momenten. De reis is nu voorbij. Maar de herinneringen die ik ervan zal onthouden, en de dingen die ik ervan zal leren, ik heb zo’n idee dat die nog lang en nog heel lang bij me zullen gaan blijven.
De kist staat in het midden. Eromheen een lege vlakte van een half voetbalveld, met aan de 4 zijdes de rode stoeltjes als ware het tribunes met publiek. Daar zitten de honderden gasten, opgesteld in teams met hun eigen kleur en kleding: Team Zwartwit, Groenwit Vooruit, VV Uniform en de kampioenen van vorig seizoen met hun medailles om. Trots verdedig ik FC Obroni, 1 man sterk. Father Anthony en Father Osei Yaw zitten bij de priesters in het paars. Met verbazing woon ik deze begrafenis bij. Het verwachte verdriet waar ik niet erg naar uitgekeken had is nauwelijks zichtbaar, er wordt zelfs gelachen als de mannen in uniform voor de zoveelste keer precies tegelijk allemaal de andere kant opdraaien. De toespraken zijn mooi, uitgebreid, persoonlijk. De rituelen rooms, de muziek Afrikaans, de duur Ghanees lang. Maar het is interessant om te zien. Al is het verdriet van de weduwe die haar tribute doet aan haar Johnny eventjes goed te voelen. Om een uur of 12 zijn we klaar. Iedereen begint druk te kletsen, wij hevelen de bagage over in de superluxe Nissan van Father Osei Yaw. Half 2 weet hij daadwerkelijk het gaspedaal te vinden en gaan we op weg naar Accra. Vele bochten, kuilen, hellingen, acceleraties, deceleraties, en massa’s kille luchtstromen van de onnatuurlijke airconditioning later komen we niet al te fris in de hoofdstad aan. Ik word op de taxi gezet en stap dan midden in deze vreemde grote stad uit. In Mole heb ik namelijk Jude ontmoet, hij woont in Accra, en vindt het goed als ik vannacht bij hem kom logeren. Al snel vindt hij me op de donkere parkeerplek, geleidt me naar het appartement, en nodigt me uit voor het diner samen met de Portugese Patricia en de Hollandse Krista. Het is gezellig, we kletsen nog wat, en ik val op de bank in slaap.
De volgende dag gaan Krista en ik na het wentelteefjesontbijt de stad in. Het vliegtuig gaat pas om 21.05u dus wil Krista me wel de visserswijk laten zien. Het strand is mooi, de bootjes leuk, de mensen helaas opdringerig: ook hier zijn ze toeristen gewend. Het restaurant onder de palmen is wel erg fraai, en het is moeilijk voor te stellen dat ik straks thuis in de herfst zal zijn. Terug in het appartement gaan Jude en ik in een hotel vlakbij nog even voetbal kijken, voordat ik hen voor de hartelijke gastvrijheid bedank en per taxi vertrek naar Kotoka Airport. In het vliegtuig vind ik het nog steeds gek dat mijn reis echt is afgelopen. Tot de laatste seconden zat ik er nog helemaal in.
Inmiddels weet ik dat mijn avontuur in Ghana echt voorbij is. Veilig en wel ben ik weer thuis bij heit en mem. Straks met Sanne naar Daniël, Marieta en Jorijn om mijn nieuwe nichtje te bewonderen, echt zin in. Voor de rest schippert mijn hoofd tussen het Ghanese relaxte en gewoon zien wat de dag brengt, en het drukke Hollandse en alle dingen die op me wachten helder in te gaan plannen. Hoe ik de komende week aan zal gaan pakken weet ik niet. Wanneer al mijn talloze ervaringen in Ghana zullen bezinken weet ik ook niet, en wat dat verder zal gaan betekenen evenmin. Wat ik wel weet is dat deze reis een geweldige ervaring is geweest, een unieke trip vol bijzondere mensen en vol bijzondere momenten. De reis is nu voorbij. Maar de herinneringen die ik ervan zal onthouden, en de dingen die ik ervan zal leren, ik heb zo’n idee dat die nog lang en nog heel lang bij me zullen gaan blijven.
-
19 Oktober 2010 - 15:49
Jitty:
Leave Jelmer
Wat fijn dat je er weer bent,vol nieuwe indrukken.
Je treft het ook niet met het weer ,we hadden hele mooie windstille dagen en nu is het akelig guur en dus koud!!!!!
Heel veel sterkte met je verhuizing en ik hoop tot gauw.
dikke tut Jitty. -
19 Oktober 2010 - 18:51
Hallo Jelmer:
Fijn dat je weer thuis bentJe zal het van de week wel druk hebben met je verhuizing We laten je even met rust Maar we staan ook zo voor de deur Om je verhalen te horen Tot ziens
Gr pake beppe -
26 Oktober 2010 - 13:05
Roelie:
Bijzonder om al jouw ervaringen te lezen; het is soms alsof we er zelf bij waren, zo direct beschreven! Fijn dat je weer heelhuids thuis bent en nu maar weer naar de Hollandse realiteit!
Tot ziens. -
27 Oktober 2010 - 17:30
Aukje:
Hoi Jelmer
Ik lijk spuit elf wel..
Hoorde gister pas van mem dat jij een website had. Vanavond opgezocht en alle verhalen in 1x uitgelezen! Je schrijft écht heel mooi, mijn complimeten. Het is een bijzondere reis geweest lees ik. Zelfs vanachter het beeldscherm voel je dat als lezer een beetje mee. Je wilt ons vast wel eens wat meer vertellen in real life?
Voor nu...sterkte met het wennen in NL. Hoorde dat je meteen weer gedwongen werd tot het maken van een planning, ivm je verhuizing.
Oant sjen!
Aukje en Gert
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
