Dag 33: Afscheid nemen

Afscheid nemen. Een van m’n zwakkere punten. Vandaag moet ik afscheid nemen van veel mensen. Ik houd er niet van. Thuis niet, hier niet, vandaag niet, morgen niet. In elk geval doe ik het met m’n nieuwe Afrikaanse shirt aan. Gisteravond zag ik Emmanuel in zijn winkel bezig met mijn shirt. Ik maak de laatste uren van het kleermaken mee, waarin de naald 4x breekt, het licht uitvalt zodat de kaarsen aanmoeten, en Emmanuel zijn malaria moeizaam verdraagt. Maar uiteindelijk heb ik het kleurrijke kledingstuk aan, ik vind het mooi, we zijn tevreden. Nu is het tijd voor afscheid.

Als eerste de mensen onderweg. Voor de laatste keer loop ik mijn vaste route en zeg voor de laatste keer gedag tegen de vele kinderen, sister Yaa en haar collega’s (‘Kwadwo! Kwadwo!’), en sister Abena (de dame in het zwart). Ik steek de straat over en dan volgt New Life Home. Daar zijn veel laatste keren, maar het is een mooie laatste dag. Ik werk met de ouderen, speel met de kinderen, en Piet en ik maken de voetbaltafel af. Hij is stevig, hij werkt, hij is mooi, wij zijn blij. We spelen een paar potjes en als de inwoners het van ons overnemen kijken wij elkaar tevreden aan. Missie geslaagd. De Sisters en de Ghanese staf bedanken me: ‘Thank you for being with us’, ‘We will miss you’, ‘Well thank you for the footballtable’, ‘God bless you’. We wensen elkaar alle goeds toe. En de inwoners, natuurlijk, ook hen zeg ik gedag voor de laatste keer. Maar zoals Jan me zei, toen ik het hem vroeg, vinden zij dat niet zo moeilijk: ze zijn het gewend. Piet druk ik natuurlijk een paar keer extra de hand. We bedanken elkaar, wisselen contactgegevens uit. En hij geeft me een armbandje, heeft hij voor me gekocht. Ik draag het met trots.

Ook moet ik de Fathers en de parish verlaten. Zoals de priesters en ik al eerder bepraatten, geeft dit weggaan een dubbel gevoel: aan de ene kant heb ik veel zin heit en mem en iedereen thuis weer te zien (met name een klein familielid beginnend met een F en eindigend op erieke), aan de andere kant heb ik weinig zin de mensen hier nooit meer te zien. Maar het was leuk. Erg leuk. Ik bedank ze, zo’n duizend keer. Ook voor de reis van morgen: Father Raph heeft geregeld dat ik met Father Osei Yaw en Father Anthony meega naar een begrafenis in de ochtend en dan ’s middags in de auto door naar Accra. Ja, het was echt leuk, met Mercy, Anastacia, Ester, Barbara, Father Peter, Father Andrew, Father Raphael, met al die aardige mensen die ik hier heb ontmoet. Na het laatste avondmaal en het nakletsen stap ik ten laatsten male onder mijn klamboe. Morgen ga ik weg, weg uit Ghana, op weg naar Nederland, op weg naar thuis. En dat doe ik met een goed, met een erg goed gevoel.