Dag 25, 26, 27 en 28: Schoolreisje
Door: Jelmer
Blijf op de hoogte en volg Jelmer
30 November 2011 | Nepal, Kathmandu
Ik zit op een tempel. Ik zie het Nepalese leven zich voor me op het plein afspelen. Ik hoor de geluiden die daarbij horen: een scheurende motor, een blaffende hond, een voortsjokkende kar met aardappelen. Ik voel de laatste zonnestralen van de ondergaande zon op mijn gezicht. Ik denk: het kon minder.
'Hold the line!' Vandaag is het zondag en vandaag is het een speciale zondag. We zitten namelijk niet op school maar lopen in een lang lint door Bhaktapur. Met zes jonge leraren moeten we vijf klassen kinderen (class 2 t/m 6) in het gereel houden en ongelukken met kippen, motors en verkeerde afslagen zien te voorkomen. De beste manier is blijkbaar allemaal achter elkaar waarbij er een magische zin is die door de leraren vaak wordt uitgeroepen. 'Hold the line!'
We zijn op weg naar Gundu. Het leek de LIOers wel leuk om de kinderen mee te nemen naar dit hoge bergdorpje met prachtig uitzicht. De gewone leraren blijkbaar minder want van hen is er geen een mee. Hoe die communicatie ging weet ik niet maar alle kinderen waren ook een uur te laat. Ik was heel Hollands mooi op tijd en heb anderhalf uur met de binnendruppelende kinderen chungee kunnen oefenen: hooghouden of overslaan/schoppen met een bolvormig kluwen van rubberen elastiekjes. Dat was ook wel nodig want ik kan er niks van. Lopen kan ik wel en de 2,5 uur durende wandeling bergop gaan voor mij een stuk soepeler dan voor de kleine Nepaleze kinderbeetjes van soms maar 6 jaar oud. Dat had ik de LIOers ook al van te voren gezegd maar goed je bent jong en je wilt wat.
Eenmaal boven is het lunchtijd en een prachtig gezicht. Met het dal, de heuvels en de witte bergen op de achtergrond geniet ik van de kinderen die bij elkaar op de grond zitten en als volleerde amaa’s alles met elkaar delen: aluminium bordjes, beaten rice, aalu, noodles, water, nootjes en pinda’s. Hun kennis is soms zo klein maar hun wijsheid nu zo groot als ze met veel plezier (en zonder morren zoals in Nederland) alles aan elkaar afstaan en gezellig samen opsmikkelen. Daarna is het speeltijd: badminton, chungee en touwtjespringen (ook van rubber elastiekjes dus anders dus moet ik ook weer leren) en ik overal aan meedoen. Dat doe ik natuurlijk graag -
Pooja uit klas 4 is naast me opgedoken op de tempel. Het was even denken zo zonder schooluniform en buiten de klas maar nu maken we een praatje. Ze woont vlakbij en zag me blijkbaar bovenaan zitten. Nu gaat ze naar amaa en schrijf ik verder.
Meedoen met de spelletjes doe ik natuurlijk graag en het is jammer dat we snel weer weg wegmoeten, terug de berg af. Dan gebeurt er iets vervelends: ik hoor dat een kind langs Santa Maya op kop van het lint is geglipt en is nu uit het zicht verdwenen. Niemand doet iets en ik moet hard rennen om haar terug te halen. Ik geef een donderpreek en iedereen loopt stil en beduusd de berg af. Ik denk: ze had kunnen uitglijden, vallen, doodgaan en wij zijn verantwoordelijk. De LIOers tillen er volgens mij niet zo zwaar aan en nu vind ik het nog vreemder dat de gewone leraren niet mee zijn gegaan. Wij zijn toch de leraren en verantwoordelijk dat er niets met de kinderen gebeurt. Gelukkig is het probleem in de kiem gesmoord en liep het met een sisser af (aldus verwoord in twee prachtige zegswijzen van eigen bodem).
Middels badminton en chungee tijdens de tussenstop wordt het weer gezellig en de kinderen zijn wel buitengewoon schattig als ze allemaal met me hand in hand willen lopen. Ook willen ze me steeds van alles geven zoals pnda’s, noodles en pani-puri. Ik denk dan: je hebt al zo weinig en dan geef je dat ook nog weg maar als ik nee zeg dringt de hele meute net zolang aan tot ik toch pani-puri mee-eet. Mijn beurs wordt zo goed als uit mijn handen weggeslagen als ik de 20 roepies wil betalen en 6 students blijken sterker dan 1 teacher. Als ik het laatste stukje alleen naar huis loop geniet ik nog na van het gebaar van deze kinderen.
En nu, zittend op de tempel, denk ik eraan terug en vind ook deze zegswijze waar: Wie geeft om zijn leven, zal heel zijn leven geven (zelf bedacht).
'Hold the line!' Vandaag is het zondag en vandaag is het een speciale zondag. We zitten namelijk niet op school maar lopen in een lang lint door Bhaktapur. Met zes jonge leraren moeten we vijf klassen kinderen (class 2 t/m 6) in het gereel houden en ongelukken met kippen, motors en verkeerde afslagen zien te voorkomen. De beste manier is blijkbaar allemaal achter elkaar waarbij er een magische zin is die door de leraren vaak wordt uitgeroepen. 'Hold the line!'
We zijn op weg naar Gundu. Het leek de LIOers wel leuk om de kinderen mee te nemen naar dit hoge bergdorpje met prachtig uitzicht. De gewone leraren blijkbaar minder want van hen is er geen een mee. Hoe die communicatie ging weet ik niet maar alle kinderen waren ook een uur te laat. Ik was heel Hollands mooi op tijd en heb anderhalf uur met de binnendruppelende kinderen chungee kunnen oefenen: hooghouden of overslaan/schoppen met een bolvormig kluwen van rubberen elastiekjes. Dat was ook wel nodig want ik kan er niks van. Lopen kan ik wel en de 2,5 uur durende wandeling bergop gaan voor mij een stuk soepeler dan voor de kleine Nepaleze kinderbeetjes van soms maar 6 jaar oud. Dat had ik de LIOers ook al van te voren gezegd maar goed je bent jong en je wilt wat.
Eenmaal boven is het lunchtijd en een prachtig gezicht. Met het dal, de heuvels en de witte bergen op de achtergrond geniet ik van de kinderen die bij elkaar op de grond zitten en als volleerde amaa’s alles met elkaar delen: aluminium bordjes, beaten rice, aalu, noodles, water, nootjes en pinda’s. Hun kennis is soms zo klein maar hun wijsheid nu zo groot als ze met veel plezier (en zonder morren zoals in Nederland) alles aan elkaar afstaan en gezellig samen opsmikkelen. Daarna is het speeltijd: badminton, chungee en touwtjespringen (ook van rubber elastiekjes dus anders dus moet ik ook weer leren) en ik overal aan meedoen. Dat doe ik natuurlijk graag -
Pooja uit klas 4 is naast me opgedoken op de tempel. Het was even denken zo zonder schooluniform en buiten de klas maar nu maken we een praatje. Ze woont vlakbij en zag me blijkbaar bovenaan zitten. Nu gaat ze naar amaa en schrijf ik verder.
Meedoen met de spelletjes doe ik natuurlijk graag en het is jammer dat we snel weer weg wegmoeten, terug de berg af. Dan gebeurt er iets vervelends: ik hoor dat een kind langs Santa Maya op kop van het lint is geglipt en is nu uit het zicht verdwenen. Niemand doet iets en ik moet hard rennen om haar terug te halen. Ik geef een donderpreek en iedereen loopt stil en beduusd de berg af. Ik denk: ze had kunnen uitglijden, vallen, doodgaan en wij zijn verantwoordelijk. De LIOers tillen er volgens mij niet zo zwaar aan en nu vind ik het nog vreemder dat de gewone leraren niet mee zijn gegaan. Wij zijn toch de leraren en verantwoordelijk dat er niets met de kinderen gebeurt. Gelukkig is het probleem in de kiem gesmoord en liep het met een sisser af (aldus verwoord in twee prachtige zegswijzen van eigen bodem).
Middels badminton en chungee tijdens de tussenstop wordt het weer gezellig en de kinderen zijn wel buitengewoon schattig als ze allemaal met me hand in hand willen lopen. Ook willen ze me steeds van alles geven zoals pnda’s, noodles en pani-puri. Ik denk dan: je hebt al zo weinig en dan geef je dat ook nog weg maar als ik nee zeg dringt de hele meute net zolang aan tot ik toch pani-puri mee-eet. Mijn beurs wordt zo goed als uit mijn handen weggeslagen als ik de 20 roepies wil betalen en 6 students blijken sterker dan 1 teacher. Als ik het laatste stukje alleen naar huis loop geniet ik nog na van het gebaar van deze kinderen.
En nu, zittend op de tempel, denk ik eraan terug en vind ook deze zegswijze waar: Wie geeft om zijn leven, zal heel zijn leven geven (zelf bedacht).
-
30 November 2011 - 14:03
Broer Daniël:
Mooi geschreven broeder! Leuk om te lezen ook, je zit er alweer bijna een maand, de tijd vliegt!
Hier naderen we de apotheose met Sinterklaas. A.s. zaterdag. Kan daarna die stront irritante sinterklaas CD met de Leidse Sleuteltjes terug de kast in ;)
Have fun daar verder! (En eindelijk ben ik eens eerder dan mem en Sanne, ha!) -
30 November 2011 - 16:17
Neef Eduard :
Goed bezig daar Neef! Je maakt weer heel wat mee, heel leuk om je zo weer te kunnen volgen! Keep up the good work ... Hold the line enne ... sa ist mar krekt: Wie geeft om zijn leven, zal heel zijn leven geven! Mooi gezegd en bedacht :)
Groeten, Eduard -
01 December 2011 - 00:50
Tante Sietske :
Hoi Jelmer,
Ik lees met veel genoegen je reisverslagen, je hebt intussen al heel wat meegemaakt, een hoop leuke dingen ook! Ik wens je 'continued success' en veel plezier!
Leafs, tante Sietske & Oom Joop
-
01 December 2011 - 10:06
Joyce:
eindelijk eraan toe gekomen, leuk om te lezen!!!
-
01 December 2011 - 11:12
Mem:
Hoi Jelmer!
Een echte Fries verloochent zichzelf niet: "It koe minder..." Maar aan alles is te merken dat je van alles wat je daar meemaakt met volle teugen geniet, ook deze reis is weer een ervaring die je nooit meer vergeet!
Natuurlijk zijn er ook minder leuke gebeurtenissen, zoals met het meisje dat uit het zicht verdween, maar gelukkig is het goed afgelopen!
Hier alles oke, gisteravond naar de hutspot van Sanne geweest, wederom erg leuk! Daniel en Marieta waren er ook met Jorijn en Ferieke, en zoals Sanne al schreef ook tante Hanny en tante Jitty. Dit kwam zo uit omdat wij 's middags bij Gert en Jitske waren geweest. Al met al erg gezellig!
Tot de volgende keer!
Folle leafs fan mem! -
02 December 2011 - 15:50
Sanne:
Lieve Jelmer,
De Sint keek overal in het rond
Maar er was geen plaats waar hij jou vond!
Hij zocht in Deventer, Groningen, Oudehaske en zelfs in Amsterdam, echt waar
Maar alles wat hij vond, jij was niet daar
De Sint snapte al niet dat jij geen lijstje had
Maar nu snapt hij het, je bent gewoon niet in de stad
In november ben jij al de grens over gegaan
En het Sinterklaasfeest is dit jaar van de baan
Dit doet de Sint wel een klein beetje verdriet
Maar gelukkig vergeet hij jou niet
Na lang zoeken op het internet
Vond hij jouw website waar jij verhaaltjes op hebt gezet
Wat fijn dat iedereen jou avonturen kan zien
Veel leuke dingen, lessen geven en meisjes redden bovendien
De sint is wel een beetje trots op jou
Helemaal alleen naar Nepal, in warmte en kou
Lieve Jelmer, vanuit Nederland voor jou dit gedicht
Hopelijk lees ik nog vaak van jou een bericht
Heel veel plezier en succes nog de komende weken
Er wordt door iedereen veel op de website gekeken
Hopelijk blijf je volgend jaar in Nederland en laat je het Sinterklaasfeest niet weer aan je voorbijgaan
Dan heb je wel weer genoeg vrijwilligerswerk gedaan!
Een dikke knuffel en lieve groet,
Sinterklaas -
02 December 2011 - 15:58
Jorijn:
ddddddd3,/vvvvvvvv
]876543221
kiuyy321`
kmn,gx
een kusje van Jorijn voor omke Jelmer
xxxxxxx -
03 December 2011 - 11:16
Broer Daniël:
Heel crea bea Son! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
