Dag 6 en 7: Kumasi
Door: Jelmer
Blijf op de hoogte en volg Jelmer
22 September 2010 | Ghana, Kumasi
Voor me: de kronkelige straatjes van 1 tot 2 meter breed. Naast me: alle mogelijke koopwaar uitgestald in de kleinst mogelijke winkeltjes. Achter me: de onbegrijpelijke route die we hebben gelopen. En om me heen: mensen. Overal mensen. Talloze ontelbare mensen die allemaal iets willen verkopen: kente-kleden, gouden kettingen, zakjes kruiden, rauw vlees, potten, pannen, televisies, bh’s, gebraden kippetjes, alles wordt overal en steeds weer aangeboden. Er schijnt een logica in deze grootste onoverdekte markt van West-Afrika te zitten, maar de enige logica lijkt dat dit doolhof van weggetjes doorkruist wordt door een spoor waaraan evengoed spullen gekocht en verkocht worden. Kumasi Market. Een klein stukje ervan, zegt Marlieke, als ze ons naar buiten leidt. En niet eens op z’n drukst, want af en toe valt er regen. Wat een mensen. Wat een drukte. Wat een plek.
En dan, na Cultural Centre, een rustige plek in de stad waar souvenirs te kopen en boeken te lezen zijn, wachten op de trotro naar de compound. Met twee kleine Ghanese meisjes en een Ghanese man. Ze zitten ook op het bankje op Kejetia Station en praten met me. Leren me Ghanees handenschudden. Vertellen me dat ze elke dag de hele dag spullen moeten verkopen, en liever bij hun moeder thuis zouden zijn. De Ghanese man vraagt na een poos om muntgeld, later vertelt het meisje dat haar zusje zo’n honger heeft. Ik wil het niet. Ik wil niks geven. Ik wil niet dat ze aardig doen omdat ze dan geld krijgen. Ik leg uit dat ik voor Good Work Ghana werk, en zo help. Ze snappen het. Ik eigenlijk niet. We praten nog, het is net zo gezellig. Dan stap ik in de trotro. Ik zit. Ik kan het niet. Ik ‘shh’ een van de twee meisjes. Ik geef haar een Cedi. 50 eurocent. Voor hun beiden. Ze bedankt me, loopt weg. Ik zucht. Opeens komt het andere meisje, en drukt me een potje talgpoeder in de hand, een van de spullen die zij verkoopt. Ik lach. De trotro komt op gang. De meisjes zwaaien me uit. Roepen gedag. Ik zwaai en roep terug. Het meisje roept: ‘ God bless you!’ De trotro rijdt uit het zicht. Ik zucht. Ik ben in de war. Nogal. Behoorlijk. In de war.
En toch, het zijn deze ontmoetingen die mijn verblijf in Ghana tot nu toe kleur hebben gegeven. Zoals op zondag, toen ik de broer van eerder in Kokobeng weer ontmoette. Eric. Hij heeft me vanochtend in zijn kerk gezien, ik hoor nu bij zijn kerk. We praten. Praten echt. Op een gelijk niveau. Als vrienden. Hij vertelt me over het dorp, de mensen, het gebrek aan faciliteiten. Dat hij dokter wil worden, medicijnen wil studeren, dat dat wel veel geld zal gaan kosten. Dat hij uiteindelijk naar het buitenland wil gaan, waar de faciliteiten beter zijn, hij kan zorgen voor zijn naasten, en af en toe terug naar zijn familie kan gaan. Hij is pas 16, maar praat als iemand van veel meer dan 16 lentes. Zijn cijfers voor junior high school waren alvast goed. Het is gezellig. We praten ook over niks, hij stelt me voor aan zijn vrienden, een vriend loopt een stuk mee. Hij escorteert me helemaal tot de compound. We hopen elkaar nog eens te zien, maar spreken vast af elkaar weer te ontmoeten als we beide dokters zijn. Beide dokter willen worden, beide medicijnen studeren, beide dokter zullen zijn. Het lijkt hetzelfde. Maar dat is het niet.
En dan, na Cultural Centre, een rustige plek in de stad waar souvenirs te kopen en boeken te lezen zijn, wachten op de trotro naar de compound. Met twee kleine Ghanese meisjes en een Ghanese man. Ze zitten ook op het bankje op Kejetia Station en praten met me. Leren me Ghanees handenschudden. Vertellen me dat ze elke dag de hele dag spullen moeten verkopen, en liever bij hun moeder thuis zouden zijn. De Ghanese man vraagt na een poos om muntgeld, later vertelt het meisje dat haar zusje zo’n honger heeft. Ik wil het niet. Ik wil niks geven. Ik wil niet dat ze aardig doen omdat ze dan geld krijgen. Ik leg uit dat ik voor Good Work Ghana werk, en zo help. Ze snappen het. Ik eigenlijk niet. We praten nog, het is net zo gezellig. Dan stap ik in de trotro. Ik zit. Ik kan het niet. Ik ‘shh’ een van de twee meisjes. Ik geef haar een Cedi. 50 eurocent. Voor hun beiden. Ze bedankt me, loopt weg. Ik zucht. Opeens komt het andere meisje, en drukt me een potje talgpoeder in de hand, een van de spullen die zij verkoopt. Ik lach. De trotro komt op gang. De meisjes zwaaien me uit. Roepen gedag. Ik zwaai en roep terug. Het meisje roept: ‘ God bless you!’ De trotro rijdt uit het zicht. Ik zucht. Ik ben in de war. Nogal. Behoorlijk. In de war.
En toch, het zijn deze ontmoetingen die mijn verblijf in Ghana tot nu toe kleur hebben gegeven. Zoals op zondag, toen ik de broer van eerder in Kokobeng weer ontmoette. Eric. Hij heeft me vanochtend in zijn kerk gezien, ik hoor nu bij zijn kerk. We praten. Praten echt. Op een gelijk niveau. Als vrienden. Hij vertelt me over het dorp, de mensen, het gebrek aan faciliteiten. Dat hij dokter wil worden, medicijnen wil studeren, dat dat wel veel geld zal gaan kosten. Dat hij uiteindelijk naar het buitenland wil gaan, waar de faciliteiten beter zijn, hij kan zorgen voor zijn naasten, en af en toe terug naar zijn familie kan gaan. Hij is pas 16, maar praat als iemand van veel meer dan 16 lentes. Zijn cijfers voor junior high school waren alvast goed. Het is gezellig. We praten ook over niks, hij stelt me voor aan zijn vrienden, een vriend loopt een stuk mee. Hij escorteert me helemaal tot de compound. We hopen elkaar nog eens te zien, maar spreken vast af elkaar weer te ontmoeten als we beide dokters zijn. Beide dokter willen worden, beide medicijnen studeren, beide dokter zullen zijn. Het lijkt hetzelfde. Maar dat is het niet.
-
22 September 2010 - 17:32
Mem:
Hoi leave Jelmer!
Wat fijn dat je het daar zo naar de zin hebt!
Ik stuur morgen een uitgebreide mail, we gaan nu naar omke Remmelt, die is jarig vandaag.
Tot snel!
Veel liefs van mem -
23 September 2010 - 08:34
Daniël:
Mooi geschreven broeder! Goed om te lezen dat het goed met jou gaat, de contacten met de locals lijkt mij ook het mooiste van een dergelijke trip.
Thuis met Marieta is alles nog steeds rustig, vandaag is ze 39 weken dus de spanning stijgt :)
Veel plezier verder!
Groetnis Daniël
PS: Emmen-H'veen 1-3 (Beker)
Graafschap-H'veen (17 sept) 3-2... -
25 September 2010 - 14:41
Sanne:
Hoi Jelmer!
Wat fijn om weer wat van je te horen, ook via de mail! Mooi dat het daar nog steeds goed gaat. Je zult heel wat indrukken te verwerken hebben daar, bijzonder hoor, geniet ervan!
Hier alles ook nog steeds goed, we zijn nog geen omke en tante geworden, maar dat duurt vast niet lang meer! :-D Woensdag hadden we studiedag. 's Ochtends het 'serieuze' gedeelte en 's middags fietsen, kanovaren en steppen! Jaja, was erg gezellig, maar wel spierpijn! ;-) Morgen zingen in Steenwijk en zo gaat alles z'n gangetje.
We wachten weer vol verwachting op je volgende verhaal! Veel plezier en succes daar!
liefs Sanne xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
