Dag 14 en 15: (On)gewoon
Door: Jelmer
Blijf op de hoogte en volg Jelmer
30 September 2010 | Ghana, Kumasi
Een normale doordeweekse dag. Na een kalme zondag met Engelstalige kerkdienst, voetbal kijken met Nat (dit is de goede spelling) en de priesters, en kleren wassen in een tobbe zal ik vandaag een gewone doordeweekse werkdag hebben. Maar of het zo gewoon is vraag ik me af.
Half 7, de wekker gaat. Ik sta op, loop naar de douche, ga eronder staan. Er is geen water. Ik loop weer uit de douche, kleed me aan, loop naar het Mission House voor ontbijt terwijl ik de vooruitspringende gekko’s ontwijk en de starende kippen negeer. Twee boterhammen later stap ik de straat op, begroet de eerste ‘obroni! obroni!’s met een lach en sla rechtsaf bij het restaurant van 2 bij 1 meter. Linksafslaan bij de grote boom, het asfalt wordt rode aarde, rechtsaf gaat het vals plat naar beneden. Mensen noemen me Kwasi (op zondag geboren), met handen en voeten leg ik uit dat ik Kwadjo ben (op maandag geboren). Linksaf bij de dame in het zwart, we groeten elkaar zoals altijd, we zeggen ‘tot vanmiddag’. Door het groen de helling op, langs de grote groep schoolkinderen met een ‘hello, how are you, I’m fine, and how are you, I’m also fine, thank you, byebye, byebye’. Door de lange straat met asfalt en de gifgroene farmacie, verder de smalle rode weg op waar gekookt en gebraden wordt. Schuin het aarden voetbalveld over alle blikken negerend en alle groeten kort beantwoordend, dan de weg overstekend naar New Life Home. Na het aanklopen doet de eenogige portier open, ik becomplimenteer hem met z’n mooie afgeraffelde pet. ‘Oh! You will have it?’ Ik sla vriendelijk het verzoek het ogenschijnlijk enige bezit van deze man over te nemen en doe boven het schort om. Ik stap de slaapzaal van de baby’s binnen. Ik ben er.
Uitkleden. Luiers uit. Schoonpoetsen. Luiers aan. Kleren aan. Schoentjes aan. In de kamer leggen. Spelen. Natte broek. Luiers op. Vragen om luiers. Nog meer natte broek. Weer vragen om luiers. Iedereen natte broek. Luiers komen eraan. Etenstijd. Slabbetjes om, eten geven, eten in mond duwen bij motorisch beperkten. Luiers blijven aan. Eten op, kleren uit, luiers gaan eindelijk uit. Pampers om (luxe!), kleren aan, terug in bedjes, slapen. Einde werkochtend.
Na de terugtocht, waarin ik nu uitbundig ‘Kwadjo! Kwadjo!’ ben genoemd en smakelijk eten ben toegewenst, volgt de lunch. Boiled yam, fried plantain, stew met fish, orange na. ‘s Middags ga ik met Nat de stad in om een Ghanese mobiel te kopen. Nat leidt me door de hektiek van de straten al seen ouder zijn kind en regelt alles voor me: mobiel, simkaart, beltegoed, registratie. Nummer: 0245025423. Onderwijl praten we over de wedstrijd van gisteren die we in de Mission House gekeken hebben en over de malaria die Nat heeft opgelopen. Hij zegt alweer bijna beter te zijn. Thuisgekomen gaan we even rusten voordat het avondeten wordt genuttigd: rijst, spaghetti, sla, fish, stew, alles moet door elkaar. In de guesthouse lezen en praten we nog wat voordat we om 21u onze kamers opzoeken. Een normale doordeweekse dag ligt achter me. Maar of het zo gewoon is vraag ik me af.
Half 7, de wekker gaat. Ik sta op, loop naar de douche, ga eronder staan. Er is geen water. Ik loop weer uit de douche, kleed me aan, loop naar het Mission House voor ontbijt terwijl ik de vooruitspringende gekko’s ontwijk en de starende kippen negeer. Twee boterhammen later stap ik de straat op, begroet de eerste ‘obroni! obroni!’s met een lach en sla rechtsaf bij het restaurant van 2 bij 1 meter. Linksafslaan bij de grote boom, het asfalt wordt rode aarde, rechtsaf gaat het vals plat naar beneden. Mensen noemen me Kwasi (op zondag geboren), met handen en voeten leg ik uit dat ik Kwadjo ben (op maandag geboren). Linksaf bij de dame in het zwart, we groeten elkaar zoals altijd, we zeggen ‘tot vanmiddag’. Door het groen de helling op, langs de grote groep schoolkinderen met een ‘hello, how are you, I’m fine, and how are you, I’m also fine, thank you, byebye, byebye’. Door de lange straat met asfalt en de gifgroene farmacie, verder de smalle rode weg op waar gekookt en gebraden wordt. Schuin het aarden voetbalveld over alle blikken negerend en alle groeten kort beantwoordend, dan de weg overstekend naar New Life Home. Na het aanklopen doet de eenogige portier open, ik becomplimenteer hem met z’n mooie afgeraffelde pet. ‘Oh! You will have it?’ Ik sla vriendelijk het verzoek het ogenschijnlijk enige bezit van deze man over te nemen en doe boven het schort om. Ik stap de slaapzaal van de baby’s binnen. Ik ben er.
Uitkleden. Luiers uit. Schoonpoetsen. Luiers aan. Kleren aan. Schoentjes aan. In de kamer leggen. Spelen. Natte broek. Luiers op. Vragen om luiers. Nog meer natte broek. Weer vragen om luiers. Iedereen natte broek. Luiers komen eraan. Etenstijd. Slabbetjes om, eten geven, eten in mond duwen bij motorisch beperkten. Luiers blijven aan. Eten op, kleren uit, luiers gaan eindelijk uit. Pampers om (luxe!), kleren aan, terug in bedjes, slapen. Einde werkochtend.
Na de terugtocht, waarin ik nu uitbundig ‘Kwadjo! Kwadjo!’ ben genoemd en smakelijk eten ben toegewenst, volgt de lunch. Boiled yam, fried plantain, stew met fish, orange na. ‘s Middags ga ik met Nat de stad in om een Ghanese mobiel te kopen. Nat leidt me door de hektiek van de straten al seen ouder zijn kind en regelt alles voor me: mobiel, simkaart, beltegoed, registratie. Nummer: 0245025423. Onderwijl praten we over de wedstrijd van gisteren die we in de Mission House gekeken hebben en over de malaria die Nat heeft opgelopen. Hij zegt alweer bijna beter te zijn. Thuisgekomen gaan we even rusten voordat het avondeten wordt genuttigd: rijst, spaghetti, sla, fish, stew, alles moet door elkaar. In de guesthouse lezen en praten we nog wat voordat we om 21u onze kamers opzoeken. Een normale doordeweekse dag ligt achter me. Maar of het zo gewoon is vraag ik me af.
-
30 September 2010 - 17:05
Froukje:
Ha die Jelmer ja of dit nu gewoon is weet ik ook niet misschien daar wel. Je krijgt dus leuke bijnamen erg leuk, je vermaakt je dus prima. De helft zit er al weerop gaat snel, volgens mij is het daar lekker weer hier niet bijna de hele dag regen en koud ongeveer 10 graden brrr lekker de kachel aan. Nou succes verder en werk ze en geniet ze groetjes Jan en Froukje
-
30 September 2010 - 17:10
Sanne:
Hé Jelmer!
Volgens mij is dit al de tweede keer dat wij tegelijk online zijn! De vorige keer zag ik 'live' dat je het stukje 'reacties' plaatste. :) Kunnen we hier ook chatten? ;)
Leuk om weer een bijzonder verslag van je te lezen. Ik zie dat je je nieuwe omkesizzer binnenkort met gemak kunt verschonen. Hij/zij is er nog steeds niet! 01-10-10 lijkt ons een mooie datum... Gaat het verder goed met je? Kun je daar lekker slapen? En kun je je verhalen wat kwijt aan de anderen? Wij zijn heel benieuwd naar je verhalen als je straks weer thuis bent. Veel plezier en succes daar!
liefs Sanne (k) -
30 September 2010 - 17:16
Sanne:
Oja, dat wilde ik nog even vertellen. Ik had de kinderen maandag nog even over jou verteld en hoe de kinderen daar leven. 's Middags was ik op huisbezoek bij één van de kinderen en toen had dat meisje al verteld dat juf haar broer wel zielig was en dat de kinderen in Ghana het niet makkelijk hebben. Het had wel indruk gemaakt dus! Ze zei: maar over drie dagen komt hij weer thuis (drie weken dus, haha).
liefs! -
30 September 2010 - 17:58
Daniël:
Dag broeder!
Mooi verslag, begrijp ik goed dat je de ouderwetse katoenen luiers verschoont? Respect!
Even een opmerking met betrekking tot het telefoonnummer, als je hem zo draait als in jouw verslag staat, dan bel je naar Nijmegen. Kengetal daar is 024... Mensen van buiten Ghana moeten voor sms of telefoon 233 er nog voor draaien en dan de eerste 0 niet. Dus: 233245025423
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
