Dag 19: Gastvrijheid

‘Hi! I’m Serah.’
Nadat ze naast me is neergeploft vertelt het Ghanese meisje me haar naam.
‘Oh, well, hi, I’m Jelmer.’
‘Huh?’
‘Jelmer.’
‘Uh, Jemmark.’
‘Yes, Jelmer.’
‘Well I’ll be sitting next to you for the next six hours I guess.’
‘Haha, well, I’ll be glad if we will finally be on the move.’
Want het is twee uur ‘s middags. De bus naar Tamale zou om tien uur vertrekken. Ik was er om kwart over negen. Maar de Ghanees kan prachtig wachten. Toen de mededeling kwam dat de bus ergens kapot langs de weg stond en niet voor 12 uur op het station zou zijn, zei de grootmoeder van een ander Ghanees meisje rustig tegen me: ‘All in Gods way.’ Deed haar ogen dicht. En ging kalm zitten wachten. Niks zeuren, niks klagen. Gewoon zien wat de dag brengt. Dus dat deed ik ook. En in mijn boek ben ik nog aardig opgeschoten.

In de bus is het gezellig met Serah. Ze blijkt 4e-jaars medicijnen te zijn en gaat nu terug naar Tamale voor haar 5e jaar. Dat komt me bekend voor. We kletsen wat, over school, over thuis, over Ghana, over niks. Ik vertel haar dat ik op weg ben naar Mole National Park, dat ik zal overnachten in Tamale, dat ik wel adressen heb maar nog geen geregelde plek om te slapen. Ergens onderweg stappen we uit, als we weer gaan rijden klapt de band dus we gaan maar weer naar buiten. We lopen wat rond en dan vertelt Serah plots dat ze haar ouders heeft gebeld en dat die het goed vinden als ik bij haar familie zal overnachten. Ik weet niet wat te zeggen maar ben wel erg dankbaar. Met de twee uur extra vertraging komen we pas tien uur ‘s avonds in het donker aan in een voor mij vreemde stad, waar ik anders op eigen houtje nog een slaapplek zou moeten vinden. Nu haalt Serah’s oom ons op en brengt ons naar de bungalow waar Serah’s familie woont. De gastvrijheid en vriendelijkheid die ik daar ontvang zijn met geen pen te beschrijven. Midden in de nacht komt Serah’s vader zijn bed uit om me te vertellen dat zijn huis mijn huis is, dat ik me vrij moet voelen en dat ik alles kan vragen wat ik maar zou willen. Er wordt warm eten klaargemaakt, en hoewel ik zeg net onderweg gegeten te hebben krijg ik een enorm bord met kenke, vis en stew om op te eten met Serah en haar vader. Ik slaap bij uncle Sammy in de gastkamer, waarna ik ‘s ochtends een heerlijk ontbijt met brood, ei, jam, bonen en thee krijg voorgeschoteld. Als ik na het tv kijken, voetballen met de 4-jarige Jeff, en de royale lunch naar het station wordt gebracht waar Serah de busreis naar Mole voor me regelt én betaalt, weet ik niet hoe ik haar en haar familie moet bedanken. Zoveel onbaatzuchtige en barmhartige aandacht en zorg en vriendelijkheid en hulpvaardigheid te geven aan een iemand die je pas net in de bus hebt ontmoet. Dat is toch ongekend, werkelijk ongekend mooi.